Een heerlijk boek gelezen. ‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti. Gewoon een mooi verhaal over mensen die van de bergen houden. Een verhaal van eerlijke open mensen die naast hun liefde voor de bergen ook van zichzelf en de ander houden. Ieder met ook een eigen verhaal; een rugzakje zoals je dat nu vaak noemt, maar die daarmee de ander niet afwijzen of sterk proberen hen de eigen wil op te leggen. Een kernzin uit het boek raakte mij zeer. Een zin waarin de zoon naar het vriendje kijkt waarmee hij op de berg opgroeit en naar zijn vader waarmee ze de ene bergwandeling na de andere maken. Hij bekijkt de relatie tussen zijn vader en zijn vriend zonder zichzelf daarbij te diskwalificeren, te miskennen of te veroordelen. Hij zegt in het boek: ‘Aan de andere kant gebeurde het ook wel dat ik, als ik hem zo samen met mijn vader zag, een zeker begrip tussen hen bespeurde en het gevoel had dat hij een goede zoon voor hem zou zijn geweest; niet een betere dan ik, misschien, maar in zekere zin geschikter’. Wat een liefdevolle observatie van de interactie tussen mensen. Zonder gekrenktheid of afgunst gewoon zien dat mensen betekenis hebben voor elkaar en elkaar aanvullen in hun ‘zijn’.
Hoe anders is het vaak in onze dagelijkse praktijk. Mensen reageren op elkaar alsof ze zichzelf moeten verdedigen tegen iets wat de ander haar of hem zou kunnen afnemen. Onbaatzuchtigheid wordt opgeofferd aan wantrouwen en paranoia en agressie wordt gebruikt om de eigen onmacht te camoufleren.
Ik weet als coach en therapeut dat niets menselijks ons vreemd is. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat als je in een organisatie de gevoelens van mensen niet benoemt en onderzoekt, mensen zich meer en meer van elkaar gaan vervreemden en de primaire taken van de organisatie steeds minder worden bereikt. Neem het actuele voorbeeld van de machtsproblemen bij de Amsterdamse Brandweer, of op grotere schaal het presidentschap van Donald Trump. Ogenschijnlijk worden doelen gehaald, maar geleidelijk aan valt alle samenwerkingsbereidheid en het vertrouwen weg en blijven er geïsoleerde niet functionerende mensen en systemen over.
Leiders die niet werken aan het ontwikkelen van samenwerking en vertrouwen vanuit hun eigen onmacht om zich met anderen te verbinden laten uiteindelijk een omgeving achter waarin niemand gelukkig is en de organisatiedoelen niet worden behaald.
Daarom werken wij in onze opleiding ‘Verbindend Transactioneel Leiderschap’ aan de persoonlijke ontwikkeling van leidinggevenden. Persoonlijke ontwikkeling die leidt tot toename van zelfinzicht, empathie, compassie en de ontwikkeling van co-creatie. Wij doen dit met behulp van Transactionele Analyse en Psychodynamisch Systeemdenken. Twee onderleggers die de deelnemers aan onze opleiding in vele leeractiviteiten dichter bij hun authentieke kern brengt van waaruit zij effectiever leren leiden en begeleiden. Zodat zij net als de zoon uit het boek ‘de acht bergen’ zonder oordeel vanuit hun liefdevolle kern kunnen kijken naar het gedrag van anderen. Vanuit verwondering en onderzoek gaan begrijpen wat anderen drijft en hoe ze anderen vanuit hun eigen kracht kunnen laten meewerken aan de gemeenschappelijk taak.
Heb je interesse in een opleiding die je raakt, die jouw aannames over jezelf, de ander en de wereld toetst op vertrouwen en respect en waarmee je jouw persoonlijke en professionele ontwikkeling een nieuwe stap kan laten maken, kom dan eens met ons praten of volg de introductiecursus Transactionele Analyse. Voor vele eerdere deelnemers aan onze opleiding was deze cursus een eerste stap naar een rijkere toekomst, voor henzelf, hun leef- en werkomgeving.